Es una calle larga y silenciosa.
Ando en tinieblas y tropiezo y caigo
y me levanto y piso con pies ciegos
las piedras mudas y las hojas secas
y alguien detrás de mí también las pisa:
si me detengo, se detiene;
si corro, corre. Vuelvo el rostro: nadie.
Todo está oscuro y sin salida,
y doy vueltas y vueltas en esquinas
que dan siempre a la calle
donde nadie me espera ni me sigue,
donde yo sigo a un hombre que tropieza
y se levanta y dice al verme: nadie.
Octavio Paz 1914 - 1998
Het is een lange en stille straat.
Ik loop in het donker en struikel en val
en ik sta op en stap met blinde voeten
op stomme stenen en droge bladeren
en iemand achter mij stapt er evenzo op:
als ik stil blijf staan, blijft hij stilstaan;
als ik ren, rent hij. Ik kijk om: niemand.
Alles is donker en zonder uitweg
en ik draai en keer op hoeken
die steeds uitkomen in de straat
waar niemand op mij wacht of mij volgt,
waar ik een man volg die struikelt
en opstaat en, mij ziende, zegt: niemand.
