Oben, wo die großen Stimmen wohnen
Hierboven, waar de grote stemmen wonen
Oben, wo die großen Stimmen wohnen,
in den Kronen dieser hohen Föhren,
kann ich auch mein leises Leben hören,
größer, um Unendliches vermehrt.
Aber unten fügt an jeder Stelle
aus des Baches wechselndem Gefälle
sich ein Reden ein, das von der Schwelle
einer Stille sich zu mir zugekehrt.
Und so geh ich einsam, ohne Mund
zwischen helleren und dunklen Munden - ,
mit des Lebens weitem Hintergrund
durch mein leisestes Gefühl verbunden.
Eine Größe, die nicht von mir weiß
(und ich stürbe, wenn ich sie verstände),
wächst von ferne bis in meine Hände,
und sie schließt sich wie ein Sagenkreis.
Rainer Maria Rilke 1875 - 1926
Dit gedicht is het verslag van een boswandeling in Zweden op 2 oktober 1904.
Rilke was in gezelschap van zijn vrouw Clara Westhoff en de kinderen
Lizzy en Jimmy van hun Schotse gastheer en -vrouw. Het gedicht is, als was
het afkomstig van hen vier, aangeboden aan Ellen Key in een brief van Rilke aan haar van dezelfde datum.
Hierboven, waar de grote stemmen wonen,
in de kruinen van de hoge dennen,
kan ik ook mijn stille leven horen,
luider, onmetelijk versterkt.
Maar hier beneden op elke plek
in het wisselend verval van de beek
valt een spreken in, dat van de drempel
van een stilte zich tot mij richt.
En zo ga ik eenzaam, zonder mond
tussen lichtere en donkere monden - ,
met het leven op verre achtergrond
door mijn meest stil gevoel verbonden.
Een grootheid die van mij geen weet heeft
(en ik zou sterven als ik die begreep),
groeit van ver tot in mijn handen,
en sluit zich als een sagenkring.
vertaling © Klaarzin 2024
