Verger
Boomgaard
Jamais la terre n'est plus réelle
que dans tes branches, ô verger blond,
ni plus flottante que dans la dentelle
que font les ombres sur le gazon.
Nooit is de aarde meer echt
als in jouw takken, blonde boomgaard,
noch beweeglijker als in het kantwerk
dat de schaduwen maken op het gras.
Là se rencontre ce qui nous reste,
ce qui pèse et ce qui nourrit,
avec le passage manifeste
de la tendresse infinie.
Daar ontmoet elkaar wat ons blijft,
wat gewicht heeft en wat voedt
met het voelbare voorbijgaan
van oneindige tederheid.
Mais à ton centre, la calme fontaine,
presque dormant en son ancien rond,
de ce contraste parle à peine,
tant en elle il se confond.
Rainer Maria Rilke 1875 - 1926
Maar in jouw midden, de kalme fontein,
bijna slapend in zijn oude ring,
spreekt amper van dit tegenstel
zozeer komt hij1
in haar2 samen.
1 de boomgaard
2 de fontein
vertaling © Klaarzin 2021
Paul Hindemith heeft in 1939 van dit gedicht een koorlied gemaakt.
Het is nr. 6 van "Six Chansons".
Vocal Ensemble Stuttgart olv Marcus Creed
