So wie das letzte Grün in Farbentiegeln
sind diese Blätter, trocken, stumpf und rauh,
hinter den Blütendolden, die ein Blau
nicht auf sich tragen, nur von ferne spiegeln.
Zoals het laatste groen op drukpersplaten
zijn deze blaad'ren dor, gekreukt en grauw
onder de bloesemschermen, die van blauw
een verre spiegeling vermoeden laten.
Sie spiegeln es verweint und ungenau,
als wollten sie es wiederum verlieren,
und wie in alten blauen Briefpapieren
ist Gelb in ihnen, Violett und Grau;
Ze tonen het bedroefd en van de wijs,
als zouden ze het wederom ontsieren,
en als in oude blauwe briefpapieren
is geel in hen en paars en grijs;
Verwaschenes wie an einer Kinderschürze,
Nichtmehrgetragenes, dem nichts mehr geschieht:
wie fühlt man eines kleinen Lebens Kürze.
verwassen zoals op een kinderschortje,
afgedragen, dat niets meer gebeurt:
hoe voelt men van een leventje het korte.
Doch plötzlich scheint das Blau sich zu verneuen
in einer von den Dolden, und man sieht
ein rührend Blaues sich vor Grünem freuen.
Rainer Maria Rilke 1875 - 1926
Neue Gedichte, Parijs, juli 1906
Maar plots verschijnt het blauw in nieuwe jeugd
op één deel van de schermen; men bespeurt
een roerend blauw, dat zich om 't groen verheugt.
