Er wußte nur vom Tod was alle wissen:
daß er uns nimmt und in das Stumme stößt.
Als aber sie, nicht von ihm fortgerissen,
nein, leis aus seinen Augen ausgelöst,
Hij wist alleen wat allen weten van de dood:
dat hij ons haalt en in het stille stoot.
Maar toen zij, niet van hem weggesleurd,
nee, voor zijn ogen zacht ontkleurd,
hinüberglitt zu unbekannten Schatten,
und als er fühlte, daß sie drüben nun
wie einen Mond ihr Mädchenlächeln hatten
und ihre Weise wohlzutun:
vergleden was naar schimmen, onbekend,
en toen hij voelde, dat ze daar present
zoals een maan haar meisjesglimlach zagen
en haar manier om te behagen:
da wurden ihm die Toten so bekannt,
als wäre er durch sie mit einem jeden
ganz nah verwandt; er ließ die andern reden
toen werden hem de doden zozeer eigen,
als was hij via haar heel nauw verwant
met elk van hen; voor and'ren bleef hij zwijgen,
und glaubte nicht und nannte jenes Land
das gutgelegene, das immersüße -
Und tastete es ab für ihre Füße.
Rainer Maria Rilke 1875 - 1926
Parijs, aug/sept 1907 Men mag aannemen dat Rilke het
heeft over de antieke mythe van Orfeus en Eurydice. Misschien
een voorloper van de Sonnetten aan Orfeus?
geloofde niet en noemde ginder land
het welgelegene, het altijd zoete -
en tastte dat gewest af voor haar voeten.
