Zephiro torna, e ’l bel tempo rimena,
e i fiori et l’erbe, sua dolce famiglia,
et garrir Progne et pianger Philomena,
et primavera candida et vermiglia.
Zefier1 komt terug en brengt mooi weer
met bloemen en kruiden, zijn zoet gevolg,
met Prognes2 kwetteren en Philomela's3 wenen
en, wit met vermiljoen4, het voorjaar.
Ridono i prati, e ’l ciel si rasserena;
Giove s’allegra di mirar sua figlia;
l’aria et l’acqua et la terra è d’amor piena;
ogni animal d’amar si riconsiglia.
De wei lacht, de lucht klaart weer op,
Zeus is blij zijn dochter5 te zien,
lucht, water en aarde zijn vol liefde,
ieder dier heeft weer liefde in de zin.
Ma per me, lasso, tornano i piú gravi
sospiri, che del cor profondo tragge
quella ch’al ciel se ne portò le chiavi;
Maar uit mij, helaas, komen de zwaarste
zuchten, die diep uit mijn hart trekt
zij6, die de sleutels7 meenam naar de hemel;
et cantar augelletti, et fiorir piagge,
e ’n belle donne honeste atti soavi
sono un deserto, et fere aspre et selvagge.
Francesco Petrarca 1304 -1374
sonnet 310 uit de Canzoniere - het Liedboek
Het gedicht is op muziek gezet door Claudio Monteverdi (1576 - 1643)
in een expressief en dramatisch madrigaal. [Zesde boek van Madrigalen, 1614].
Het eindigt met een magnifieke opeenstapeling van dissonanten.
Les Arts Florissants olv Paul Agnew
en vogeltjes die fluiten en weiden die bloeien
en van schone hoofse dames de lieve manieren
zijn mij een woestenij en ruwe, wilde beesten.
