Erano i capei d’oro a l’aura sparsi
che ’n mille dolci nodi gli avolgea,
e’l vago lume oltra misura ardea
di quei begli occhi, ch’or ne son sì scarsi;
Haar gouden haren waaiden uiteen in't windje,
dat ze in duizend lieve knoopjes draaide,
en zacht licht straalde boven mate
uit die mooie ogen, die er nu zo schaars van1 zijn;
e’l viso di pietosi color’ farsi,
non so se vero o falso, mi parea:
i’ che l’ésca amorosa al petto avea,
qual meraviglia se di sùbito arsi?
en haar gelaat kreeg een zweem van medelijden
- echt of vals, dat weet ik niet - zo leek mij:
mij, die Liefdes tondel in de borst droeg.
Was 't een wonder, dat ik meteen vlam vatte?
Non era l’andar suo cosa mortale,
ma d’angelica forma, et le parole
sonavan altro, che pur voce humana.
Haar tred was niet die van een sterveling,
maar van een aardse engel; en haar woorden
weerklonken niet als een puur menselijke stem.
Uno spirto celeste, un vivo sole
fu quel ch’i’ vidi; et se non fosse or tale,
piagha per allentar d’arco non sana.
Francesco Petrarca 1304 - 1374
Sonnet nr. 90 van de Canzoniere
stem: Luigi Loperfido
Een hemels wezen, een stralende zon,
dat was wat ik zag: en zou zij nu niet zo zijn,
geen wond heelt door het lossen van de boog.
