Valle che de' lamenti miei se' piena,
fiume che spesso del mio pianger cresci,
fere selvestre, vaghi augelli e pesci,
che l'una e l'altra verde rive affrena,
Dal, dat vol is van mijn klachten,
stroom, die hoger zwelt door mijn tranen,
wild in 't woud, mooie vogels en vissen,
door beide groene oevers ingetoomd,
aria de' miei sospir' calda e serena,
dolce sentier che si amaro riesci,
colle che mi piacesti, or mi rincresci,
ov'anchor per usanza Amor mi mena:
lucht, door mijn zuchten warm en helder,
zoet pad, dat zo bitter is geworden,
heuvel, toen mijn vreugde, nu mijn kwelling,
waar Liefde mij nog uit gewoonte brengt:
ben riconosco in voi l'usate forme,
non, lasso, di me, che da si lieta vita
son fatto albergo d'infinita doglia.
goed herken ik in jullie de bekende vormen,
niet, helaas, in mij, die na een zo blij leven
de schuilplaats werd van mateloos verdriet.
Quinci vedea 'l mio bene; e per queste orme
torno a vedere ond'al ciel nuda รจ gita,
lasciando in terra la sua belle spoglia.
Francesco Petrarca 1304 - 1374
Sonnet 301 van de Canzoniere
Van hier1 zag ik mijn lief
en langs dit spoor2
keer ik weer om te zien waar zij ten hemel ging,
naakt, en op aarde liet haar schoon omhulsel.
